Κοιτάζω ξανά τον καθρέφτη, δεν έχει νόημα, δεν αντέχω να κοιτώ το είδωλο μου τώρα. Ναι, ώρες ώρες με τρομάζει, ή μάλλον τις περισσότερες από αυτές. Μη με ρωτάς γιατί δεν ξέρω. Ίσως απλώς να με ταράζει όλη αυτή η ανύπαρκτη ευτυχία, μακριά σου.
Θα ήθελα να κλείσω τα μάτια και να ξυπνήσω σε μιαν άλλη πραγματικότητα, μόνη μου. Να μην ακούω τίποτα άλλο παρά μόνο την δική μου ανάσα, τους δικούς μου ήχους. Να σωπάσουν ο κόσμος έξω μου κι εκείνος μέσα μου. Να μην σκέπτομαι, μόνο ν` ακούω την σιωπή που τόσο ζητώ.
Όχι, όχι... Δεν είναι οίκτος για τους ανθρώπους, είναι μονάχα τρόμος. Τρόμος για την λύπη που κρύβεται στα πρόσωπα τους όταν απαντούν μηχανικά "είμαι καλά". Πως είναι καλά λοιπόν όταν το ημερολόγιο τους πλήττει από δυστυχία; Μα δεν τους κατακρίνω... Άλλωστε πιστεύω πως και το δικό μου αν είχε φωνή θα ούρλιαζε "βοήθεια".
Μιλούσα λοιπόν για ευτυχία. Μια λέξη μάλλον ξεχασμένη ή και παρερμηνευμένη τολμώ να πω. Αν ρωτούσα τρεις μόνον ανθρώπους για την ορολογία της λέξεις θα απαντούσε ο καθένας διαφορετικά.
Άλλοι ζητούν χρήματα, άλλοι δόξα, άλλοι αγάπη μα εγώ δεν γνωρίζω. Έκανα πάντα τους άλλους να χαμογελούν θεωρώντας πως αυτό είναι ευτυχία, αλλά εγώ; Εγώ έμεινα να ζητώ την ευτυχία στο δικό σου πρόσωπο, στα δικά σου μάτια, μια ευτυχία που ποτέ δεν βίωσα για πολύ στη ζωή μου.
Έμαθα να ζω για σένα, να ζω από εσένα και τώρα οι συνέπειες της επιλογής μου με περικυκλώνουν σαν φαντάσματα. Όχι δεν πονώ γιατί δεν ήσουν ποτέ εδώ, αλλά διότι ήμουν εγώ πάντα και θα είμαι όσο κι αν με πονάει.
Θα συνεχίσω να ζω περιμένοντας να νιώσω την ανάσα σου πλάι μου, τα χέρια σου γύρω μου και το γλυκό φιλί σου στα χείλη μου.
Θα συνεχίσω να μην αντέχω το άγγιγμα κανενός άλλου, γιατί εμένα πάντα μου έλειπε το δικό σου χάδι, το δικό σου χαμόγελο, η δική σου μορφή.
Με πόσα δάκρυα ακόμα να στο δείξω; Με πόσο δυνατή φωνή να σου φωνάξω πως μου έλειψες για να καταλάβεις πως δεν θα μπορέσει να σε αγαπήσει ποτέ κανένας παραπάνω και ξέρεις γιατί; Γιατί η δική μου η αγάπη μάτια μου, ξεπερνά το εγώ μου και κάθε λογική.
Κι συνεχίζω να σ'αγαπάω με τον ίδιο τρόπο, όσος καιρός κι αν περάσει.
Θέλω να ξέρεις πως για σένα πάντα θα υπάρχει ένα χέρι που θα σε κρατάει γερά και δεν θα σε αφήσει ποτέ. Ένας άνθρωπος που όποτε τον χρειαστείς θα είναι εκεί για εσένα, ή ακόμα και όταν δεν τον χρειάζεσαι απλά θα σου κρατά συντροφιά.
Σε κάθε σου βήμα σε ακολουθεί πιστά , κάθε σου δάκρυ το στεγνώνει , κάθε σου χαρά την μοιράζεται και κάθε σε ιδέα σε ενθαρρύνει.
Κάποιος που ακόμα κι αν χωρίσαν οι δρόμοι σας, συνεχίζει να σε λατρεύει με τον ίδιο τρόπο όπως εκείνη την περασμένη φορά.
Θα υπάρχει για σένα πάντα μία γλυκιά αγκαλιά που σε ζεσταίνει ό, τι κι αν συμβεί. Μία αγκαλιά που δεν θα σε ξεχάσει ποτέ. Κι αυτός ο άνθρωπος για σένα, είμαι εγώ.
Μα τι κάθομαι και σου γράφω ε; Όχι δεν θα το ονόμαζα απελπισία απλά είναι και κάποια βράδια που σε νοσταλγώ, που θέλω απλά να τρέξεις και να με αγκαλιάσεις με τον τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις ή έστω να σε δω από μακριά να μου χαμογελάς.
Να ακούσω την φωνή σου να σιγοτραγουδάει στα αυτιά μου, τραγούδια μιας ζωής που μαζί λατρέψαμε και τραγούδια που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα πάψουν να ακούγονται στις στοές του μυαλού μου, που οι φωνές και οι στίχοι τους θα με διαπερνούν χωρίς να το καταλάβω, για μια ζωή.
Μου έλειψες, μου έλειψαν τα βράδια μας στις πλατείες της γειτονιάς, τα πρωινά μας, τα καλοκαίρια μας στο αγαπημένο μας νησί. Μου λείπει η αγκαλιά σου, το γέλιο σου, τα παράπονα σου.
Πως καταλήξαμε έτσι εμείς; Εμείς που λέγαμε πως όσο κι αν αλλάξουν οι άνθρωποι, θα μείνουμε για πάντα ίδιοι, πως δεν θα μας αφήσει αυτός ο έρωτας να χαθούμε και για δες, χαθήκαμε, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ, σαν να μην ζήσαμε ποτέ.
Τι έφταιξε και ποιος; Εσύ; Εγώ; Κι οι δυο μήπως; Αλλά ό,τι κι αν ήταν, ήταν αλήθεια ποιο δυνατό από εμάς; Ήταν πιο δυνατό από την δύναμη που χάριζε ο ένας στον άλλον για τη ζωή; Ήταν πιο δυνατό από τα χαμόγελα μας, από τις αναμνήσεις μας;
Παίρνω για άλλη μια φορά τον καθρέφτη στα χέρια μου και κοιτάζομαι ξανά, εύχομαι να μπορούσα να νιώσω αυτό που βλέπω, μια ήρεμη φιγούρα, που δεν μοιάζει να έχει προβλήματα μήτε και ανησυχίες. Μα εγώ στον καθρέφτη προσπαθώ, ψάχνω να δω αυτό που δεν φαίνεται, το πρόσωπο σου. Το πρόσωπο σου δίπλα στην ήρεμη εικόνα μου, μα ο καθρέφτης μένει μισός κι εκείνος κι εγώ.
Μετά από τόσες σκέψεις βρήκα και για μένα τον ορισμό της ευτυχίας, αυτός ήταν και θα είναι η ευτυχία μου, εσύ. Η ζωή μου μαζί σου, γιατί μόνον τότε ζω πραγματικά. Μόνο όταν κοιτώ τα μάτια σου βρίσκω νόημα να συνεχίσω να μάχομαι. Γιατί μόνο στην αγάπη σου μπορώ να βασίσω το δικό μου χαμόγελο.
