Σιωπή, σταμάτα πια να απαιτείς να χαμογελώ. Για ποια Ανάσταση μου ζητάς να μιλώ; Όταν η ψυχή μου καιρό τώρα νεκρή αρνείται τη ζωή μακριά σου.
Κατάλαβε επιτέλους πως το μόνιμο χαμόγελό μου, είναι τα χιλιάδες δάκρυα που ποτέ δεν σου επέτρεψα να δεις. Πως κάθε μου σιωπή είναι το πιο ηχηρό μου παράπονο.
Μάθε πως ο δικός μου ο γολγοθάς δεν έχει γνωρίσει τέλος, πως σε κάθε μου βήμα ουρλιάζει η καρδιά μου και σε ζητά. Βαραίνει μέσα μου και ο κάθε της χτύπος γίνεται ανυπόφορος.
Και τόσα χάδια, τόσα χέρια, τόσες αγκαλιές γύρω μου που πια δεν μ' αγγίζουν, με πνίγουν και καθώς κλείνω τα μάτια μου εύχομαι να μην ανοίξουν ξανά.
Τα λόγια τόσο των υπολοίπων όσο και τα δικά μου μοιάζουν άδεια, κενά κι αν τα χείλη μου έχουν ανάγκη να μείνουν σιωπηλά κανείς δεν το κατανοεί.
Μη με ρωτάς γιατί, κουράζονται οι λέξεις μου, χάνουν το νόημα τους όταν τις ακούν άλλοι πέρα από σένα.
Γι' αυτό σταμάτα να μου μιλάς για Ανάσταση, τα δικά μου καρφιά, το δικό μου αίμα κι ο δικός μου πόνος, ματώνουν ακόμα τη ζωή μου.
Κατάλαβε επιτέλους πως το μόνιμο χαμόγελό μου, είναι τα χιλιάδες δάκρυα που ποτέ δεν σου επέτρεψα να δεις. Πως κάθε μου σιωπή είναι το πιο ηχηρό μου παράπονο.
Και τόσα χάδια, τόσα χέρια, τόσες αγκαλιές γύρω μου που πια δεν μ' αγγίζουν, με πνίγουν και καθώς κλείνω τα μάτια μου εύχομαι να μην ανοίξουν ξανά.
Τα λόγια τόσο των υπολοίπων όσο και τα δικά μου μοιάζουν άδεια, κενά κι αν τα χείλη μου έχουν ανάγκη να μείνουν σιωπηλά κανείς δεν το κατανοεί.
Μη με ρωτάς γιατί, κουράζονται οι λέξεις μου, χάνουν το νόημα τους όταν τις ακούν άλλοι πέρα από σένα.
Γι' αυτό σταμάτα να μου μιλάς για Ανάσταση, τα δικά μου καρφιά, το δικό μου αίμα κι ο δικός μου πόνος, ματώνουν ακόμα τη ζωή μου.
