Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

Εγώ καρδιά μου...

-Να μην ανησυχείς, δεν θα σε αφήσω ποτέ να χαθείς. -Δεν ανησυχώ γι' αυτό, με έσβησες εδώ και καιρό για πάντα από τη ζωή σου. Το ένιωσα, το είδα, μιας και δεν μπόρεσαν ποτέ να μου κρύψουν τίποτα τα μάτια σου, τα διάβαζα ανέκαθεν σαν ορθάνοιχτο βιβλίο. Εύχομαι όμως να μπορούσες να κρυφτείς, να μην μάθαινα, να μην ήξερα, να μη βλέπω, να μην αισθάνομαι. -Μη γίνεσαι σκληρή, το ξέρω πως δεν είσαι, το ξέρω πως μ' αγαπάς. -Λάθος, δεν σ' αγαπάω, έμαθα να σε λατρεύω, να μη σε ξεχωρίζω από το εγώ μου. Έμαθα να σε πιστεύω και να με σκοτώνω κάθε μέρα κι από λίγο για σένα. Και τώρα θα σου ζητήσω να φύγεις, ξέρεις τι σημαίνει για μένα ο χωρισμός σου;

Μπόρεσες άραγε ποτέ να νιώσεις το μέγεθος της αδυναμίας μου στο πρόσωπο σου; Αιμορραγεί κάθε μέρα η ψυχή μου μακριά σου και τώρα που πρέπει να φανώ σκληρή, εκείνη με κομματιάζει, έχει γίνει κόμπος η ανάσα μου και με πνίγει. Έχω μείνει να ρωτώ τον Θεό γιατί, γιατί χωρίς εσένα, πως χωρίς εσένα, που χωρίς εσένα στον κόσμο να χωρέσω. -Με πονάνε τα λόγια σου μάτια μου, σ' αγαπώ, πάντα το έκανα. -Πως μπορείς για πόνο να μου μιλάς ακόμα και γι' αγάπη; Εμπρός πάρε ένα μαχαίρι και ζήτα μου να κοπώ, να δεις το αίμα μου να τρέχει κι έπειτα πες μου να γελάσω και να μην το λογιάζω καθώς κόκκινο θα βάφει το πάτωμα. Θα το κάνω. Αν το θέλεις, θα σου χαρίσω το πιο αληθινό χαμόγελο που έχω και θα είμαι ευτυχισμένη γιατί θα είσαι κι εσύ. Τόσο σε λατρεύω, τόσο σε χρειάζομαι. Δεν κατανόησα ποτέ ποια δύναμη με ωθεί πάντα σε 'σένα. Ούτε το γιατί κάθε μου ανάσα φωνάζει τ' όνομα σου. Αλλά ούτε κι εσύ τελικά το κατάλαβες, μ' αγάπησες γιατί σ' αγαπάω και μόνο. Κρατιόσουν από μένα, θα με άφηνες αν το έκανα εγώ πρώτη, δεν θα πάλευες ποτέ για μένα, όπως εγώ. Όχι, δεν είχα ποτέ την απαίτηση να με αγαπήσεις τόσο ώστε να αγωνιστείς για χάρη μου, ούτε την απαίτηση να τρομάξεις αν δεν ακούσεις για ώρες τη φωνή μου, ούτε θα σε κρίνω που μπορείς και σε άλλα χέρια κοιμάσαι, άλλωστε κοιμάσαι μακριά μου, αυτό θα με ενοχλούσε; -Σε παρακαλώ σταμάτα, μη το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. -Να σταματήσω να λέω την αλήθεια και να κρυφτώ σ' ένα παραμύθι; Δεν είμαι μωρό καρδιά μου, δεν θέλω να κρυφτώ από τίποτα κι από κανέναν. Κι αν αυτή είναι η αλήθεια σου δεν μπορώ να την αγνοήσω. Δεν σε κρίνω που μπορείς πια και σε άλλα μάτια χάνεσαι, είναι μονάχα που δεν μπορώ εμένα να με φανταστώ δίχως εσένα, είναι που σε ζητούν τα πάντα γύρω μου και δεν ξέρω πως να τα αντιμετωπίσω. Είναι που μου είναι δύσκολο να φαντάζομαι πως τα λόγια σου, άλλων την ζωή γεμίζουν πια ευτυχία. Είναι που και το αγαπημένο μου τραγούδι ακόμα το μοιράστηκες με τον νέο σου έρωτα και πια το μισώ τόσο αυτό, όσο κι αυτά τα καταραμένα γαρύφαλλα για τα οποία μιλάει και με κοίμιζαν. Κι ακόμα περισσότερο μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως τίποτα απ' ότι έλεγες δεν το εννοούσες. -Εννοούσα την κάθε μου λέξη, δεν μπορεί να μη με πιστεύεις, δεν μπορεί να μη το ένιωσες. -Ναι το ένιωσα, αλλά μάλλον η καρδιά μου συνήθισε στα λάθη. Όχι δεν σε πιστεύω, όσο κι αν δεν θέλω να σε πληγώσω αυτή είναι η αλήθεια.
Εγώ έμαθα να αγαπάω μία φορά και να μη φοβάμαι να ζω για τον έρωτα μου. Κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω, θα κρατήσω τον έρωτα μου για σένα μέσα μου κι ας φορά αγκάθινο στεφάνι. Γιατί μπορεί εγώ να έχασα κι άλλη να νίκησε, μα μη ξεχνάς πως δεν συγκρίνεται μαζί μου, μπορεί κι εκείνη να σ' αγαπά μα για μένα είσαι η ζωή μου. Εγώ καρδιά μου, τον κόσμο ανάποδα μπορώ για σένα να γυρίσω. Όμως τώρα σ' αφήνω να χαθείς και δεν ξέρω αν γι' αυτό πρέπει να σου κρατώ κακία, αλλά όχι, θα ήταν σαν να θυμώνω με τον ίδιο μου τον εαυτό, που μεταξύ μας, με εκείνον τόλμησα να τα βάλω. Πήγαινε τώρα καρδιά μου, έτσι κι αλλιώς δεν θα φύγεις ποτέ.