Αρχειοθήκη ιστολογίου

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018

Θα γίνω...

Είναι φορές που αναρωτιέμαι, πόσο περισσότερο θα έπρεπε να σ’ αγαπήσω για να νιώσω τα χέρια σου να με κρατούν με την ίδια τρυφερότητα που το έκαναν τα δικά μου.


Όσο κι αν αλήθεια ήθελα, δεν μπορούσα. Ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου, όχι το να σ’ αγαπήσω αλλά το να το κάνεις εσύ δίχως να προσπαθώ τόσο εγώ.


Φύγε, αν το θες να πας μακρυά. Να γίνεις όσο πιο ευτυχισμένος μπορείς. Κι εγώ θα γίνω αυτό που επιθυμείς.


Θα γίνω δυνατή και δεν θα αφήνω τον πόνο να με επηρεάζει. Θα στεγνώσω το δάκρυ πριν προλάβει να κυλήσει από τα μάτια μου.



Φύγε και θα αντέξω να μη μου κρατάς το χέρι, ας μείνει γυμνό κι εκτεθειμένο. Ας πονέσει, ας παγώσει.


Θα εξαφανιστώ από τη ζωή σου, έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε χώρος για μένα σ’ αυτή. Θα ‘μαι καλά, πολύ καλά ίσως να είμαι κι ευτυχισμένη.


Φύγε και μη κοιτάξεις πίσω. Πότε ξανά. Μόνο μια χάρη σου ζητώ φεύγοντας.


Να αποχωρήσεις αθόρυβα, να μην αλλοιώσεις την εικόνα που έχω για σένα. Άσε με να σε λατρεύω με τον ίδιο τρόπο που ο πιστός προσκυνά τον Θεό του.


Φύγε και πάρε μαζί σου όλη την αγάπη μου να σε ντύνει τα βράδυα και να σε ξυπνά γλυκά το πρωί. Παρ’ τη όλη, σου ανήκει, πάντα δική σου ήταν.


Φύγε μα να ξέρεις πως φοβάμαι για το ποιος θα στεγνώνει πια, τα αφανή δάκρυα της καρδιά σου…


Βλέπεις, πάντα έκανα ό,τι μπορούσα και μη, για να μην υποφέρεις, μισούσα οτιδήποτε σου προκαλούσε πόνο. Αλλά να σου πω την αλήθεια, με τρόμαζε το ότι για μένα δεν φοβήθηκες ποτέ... Ποτέ.


Φύγε λοιπόν κι άσε μου λίγη απ’ τη μυρωδιά σου. Μιαν ανάσα, για ν’ αντέξω τον κόσμο.