Κυριακή. Τι ζητάτε να σας πώ;

Έχω σκαλώσει από το πρωί. Αιτία ένα τραγούδι, από εκείνα που δεν ακούγονται πια. Τα παλιά, μελωδικά και ρετρό, για εμάς που μεγαλώσαμε σνομπάροντας μέσα στη δίνη της τεχνολογίας όλα τα νοσταλγικά ακούσματα εκείνων που κάποτε μας κράτησαν αγκαλιά. Κάποιοι από σας εκεί έξω, ίσως  ακόμα θυμούνται τα νανουρίσματα κάποιας  γιαγιάς, με μια φωνή που έμοιαζε έτοιμη να σπάσει από την αγάπη που κρυβόταν μέσα στους στίχους που τραγουδούσε χαμηλόφωνα. Στίχους που ζωντάνευαν μέσα στα κλειστά της μάτια.
Αυτή η αγάπη, που εξαφανίζεται όταν πεθαίνει;
Αυτό αναρωτιόμουν όλη μέρα, με τον ήλιο μέσα στις σκέψεις  να με αποπροσανατολίζει. Έμοιαζε να μου προστάζει να φύγω, να πάω παρακάτω, μα εγώ επέμεινα, ανάμεσα στα θερμά του δάχτυλα να σκέφτομαι, να μυρίζω τον αέρα, ψάχνοντας να βρω που είναι θαμμένη η αγάπη.
Πόσο μεγάλη είναι η διαδρομή από ένα σ' αγαπώ, ως το δεν θέλω να σε βλέπω;
Πως φτάνουμε εκεί;
Τη μια στιγμή αγαπάς, αγαπιέσαι, χάνεσαι, σβήνεις και πεθαίνεις, και την άλλη απλώνεις το χέρι, ζητάς μια βοήθεια, μια λέξη, μια σταγόνα ελπίδας, μα ο συνεπιβάτης σου έχει ήδη χαράξει την δική του πορεία.
Ούτε σαν άνθρωπο  σε είχε εκτιμήσει, λάθος είχες καταλάβει. Άλλα τα μάτια έβλεπαν κι άλλα η καρδιά σου σε οδηγούσε να κοιτάζεις.
Όταν ζεις με έναν άνθρωπο για χρόνια, πως είναι δυνατόν να μπορέσεις να καταλάβεις τον λόγο που το τηλέφωνο σου δεν χτυπάει πια;
Μια καλημέρα, πήρα να μάθω τι κάνεις, αν είσαι καλά, δύσκολες λέξεις, βαριές έννοιες, όταν έχεις σπάσει πια τις αλυσίδες.
Είναι αχάριστος ο έρωτας. Κτητικός, εγωιστής και αδηφάγος. Μα η αγάπη είναι πέρα και πάνω από αυτόν, χαρίζει, συγχωρεί και συμπονά. Αυτήν την συμπόνια όμως, μην την παίρνετε και τοις μετρητοίς.
Γιατί, όπως έγραψε και ο Αττίκ, δεν είναι οι καρδιές όλες το ίδιο καμωμένες.
Μην περιμένετε τίποτα λοιπόν, ούτε τηλεφώνημα, ούτε και μήνυμα, αν δεν είστε εσείς  αυτοί που πρώτοι θα δείξετε το δρόμο.
Χρειάζεται τέχνη και κόπο να είσαι ανθρώπινος.  
Η αγάπη θάβεται μέσα μας, όσο βαθιά θεωρεί ο καθένας μας πως οφείλει να την κρύψει.