Θέλω να βραδιάσει κι άλλο, να σκοτεινιάσει ο ουρανός, να μην
μπορώ να διακρίνω τίποτα άλλο παρά μόνο την μορφή σου, στο μυαλό μου, μέσα στη
νύχτα.
Να κρυφτούν τ’ αστέρια που κάποτε αγαπούσα να κοιτώ, να μην
βλέπω το φεγγάρι κι εκείνο εμένα. Να σκέπτομαι εσένα και μόνο, να σβηστεί από
το μυαλό μου κάθε άλλη ανάμνηση, να εστιάσω τον νου μου, στα μάτια σου και να
ξεφύγω από την πραγματικότητα που ζούσα πριν έρθεις στη ζωή μου.
Να ξεχάσω τον κόσμο τον οποίο αντιπαθώ από τα έξι μου
χρόνια, που άρχισα να τον αντιλαμβάνομαι. Σε ξεγελά με μικρές και ολιγόλεπτες
στιγμές ευτυχίας που και που, μα αν κάτσεις κι εσύ όπως κι εγώ να αναλογιστείς
όλα αυτά που έζησες θα βρεις πίσω σου, μια ζωή γεμάτη άγχος, άγχος για το
αύριο, για το τώρα, ακόμα και για το χθες.
Γι’ αυτό κι εγώ θέλω να ξεχάσω, να με ξεχάσω και να κρυφτώ
στο δικό μου ψέμα, στο δικό μου παραμύθι. Εκεί που είμαι πάντα δίπλα σου, στην
αγκαλιά σου, που δεν με τρομάζει τίποτα, γιατί ξέρω πως εσύ θα διώξεις κάθε μου
εφιάλτη.
Εκεί που δεν μπορεί να μας χωρίσει κανένας, εκεί που δεν θα
υπάρξουμε για καιρό…Μα εγώ εκεί θέλω να χαθώ. Μπορώ;
Να μυρίσω τ’ άρωμα σου και να καταλάβω γι’ ακόμη μια φορά
πως έχω δίκιο όταν σε αποκαλώ «καλοκαίρι μου».
Να χαϊδέψω τα ξανθά μαλλιά σου και να μου χαμογελάσεις. Να
παρατηρήσω κάθε λεπτομέρεια πάνω σου, που μέχρι τώρα αγνοούσα.
Να σε ακούσω να μου λες τα λόγια, που δεν τόλμησες χρόνια
τώρα. Τα λόγια που θα με λυτρώσουν, που θα με κάνουν να θέλω να υπάρχω.
Να χορέψουν οι σκέψεις μου στο μυαλό σου, να σε κάνουν να
χαμογελάσεις κι εσύ, για να φανεί το αθώο γέλιο σου, που μοιάζει με μικρού
παιδιού.
Να πάψει να με πνίγει η απουσία σου. Να γίνω η ανάσα σου κι
εσύ η δική μου. Μπορώ;
