Το χέρι μου ακουμπώ στο μέρος της καρδιάς μου, εκεί που μου
είχες πει να σε αναζητώ κάθε φορά που μου λείπεις, εκεί που θα βρίσκεσαι ακόμα
κι αν έχεις φύγει. Έτσι θα εξαπατήσω τον εαυτό μου πάλι, θα κλείσω τα μάτια μου
κι όλα τα φώτα γύρω μου, θα σκεφτώ πως είσαι δίπλα μου, θα νιώσω το άγγιγμα σου
και θα σου πω την πιο γλυκιά μου καληνύχτα.
Θέλω να σου φωνάξω πως σ’ αγαπάω. Σ’ αγαπάω δίχως λογική,
αιτία και όρια.
Σ’ αγαπάω και δεν μου φτάνει η δύναμη της φωνής μου για να
σου δώσω να καταλάβεις το μέγεθος της
αγάπης μου.
Σ’ αγαπάω τόσο που πιστεύω πως έχω τα πάντα, ακόμα κι αν δεν
έχω τίποτα.
Σ’ αγαπάω κι ονειρεύομαι, ενώ οι εφιάλτες μου μακριά σου,
έχουν πλημμυρίσει τη ζωή μου.
Σ’ αγαπάω κι είναι τόσο κοντά μου, όλα τα μακρινά μέρη του
κόσμου.
Σ’ αγαπάω κι ο πόνος μοιάζει με γιορτή.
Σ’ αγαπάω κι υπομένω την αναπνοή μου, που με πνίγει όλον
αυτό τον καιρό που δεν είσαι πλάι μου.
Σ’ αγαπάω κι ελπίζω, αγωνίζομαι, ζω…
Σ’ αγαπάω για τώρα, για χθες και για μια ζωή.
Σ’ αγαπάω γιατί έτσι έμαθα. Σ’ αγαπάω γιατί έτσι σου αξίζει.
Σ’ αγαπάω γιατί έτσι θέλω.
Σ’ αγαπάω για να με αγαπώ. Σ’ αγαπάω για να υπάρχω.
Μια φορά να σε δω ζητώ, μόνο μια φορά ακόμα. Να μου
χαμογελάσεις όπως έκανες και ομόρφαινες τον κόσμο όλο, να με κλείσεις στα δυο χέρια σου για λίγο και μετά ας χαθώ.
Αυτό θα ήθελα απόψε, να σου ζητήσω να έρθεις. Να ζήσουμε
αυτό που η ζωή μας χρωστά.
Να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο, ακόμα κι αν είναι για λίγες
ώρες, έχω τόση ανάγκη να σε δω που θα μου αρκούσε, να κοιτάξω έστω για λίγο τα
μάτια σου, τα μάτια που μέσα τους βρίσκω πάντα το φως στα τρομακτικά μου
σκοτάδια, τα μάτια αυτά που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που τα αντίκρισα.
Να μυρίσω τ’ άρωμα σου, που τόσο μου έχει λείψει. Να σ’
ακούσω να μου τραγουδάς γλυκά τα ξημερώματα όπως συνήθιζες. Να σταματήσω να
πονώ όσο θα βρίσκομαι στην αγκαλιά σου.
Να ζήσω γι’ ακόμα μια φορά κι ας είναι η τελευταία.
