Τι ήθελες Θεέ μου και ξημέρωσες σήμερα τον κόσμο;
Πες μου γιατί μου τον φέρνεις μονάχα για λίγο, πες μου γιατί να ανοίγω τα μάτια μου και να χάνεται από κοντά μου;
Και μου τον έστειλες τόσο όμορφο αυτό το βράδυ Θεέ μου, τόσο γλυκό, τόσο δικό μου, τόσο που πίστεψα για λίγο πως μου ανήκει, πως δεν θα φύγει από δίπλα μου αυτή τη φορά.
Μα η αγκαλιά που όλο το βράδυ κούρνιαζα με ασφάλεια, όταν τα βλέφαρα μου άνοιξα, χάθηκε, όσο κι αν την ένιωθα, ήξερα πως δεν είμαι πια ανάμεσα στα δυο του χέρια.
Τα μάτια τα οποία κοίταξα και υποσχέθηκα να ζω πάντα μέσα από το βλέμμα τους, χάθηκαν.
Τα χείλη που φίλησα γλυκά, που μου χαμογέλασαν κι ένιωσα να ανασαίνω απ’ την αρχή, δεν ήταν εκεί.
Το άρωμα του, που τόσο θύμιζε καλοκαίρι, είχε χαθεί.
Μα πες μου Θεέ μου, γιατί δεν με ξεχνάς για λίγο;
Άσε με να ζήσω στην αγκαλιά του, άσε με να νιώσω την ζεστασιά του.
Να ενώσω τις παλάμες των χεριών μας και να μοιάζουν με μία, να μην διαφέρουμε ο ένας από τον άλλον. Να γίνουμε επιτέλους ένα.
Άσε με να πάω τόσο κοντά του, ώστε οι καρδιές μας να πάλλονται στον ίδιο ρυθμό, να μην ξεχωρίζει η μία από την άλλη. Να νιώσουν και οι δύο πως βρήκαν επιτέλους το άλλο τους κομμάτι, που χρόνια τώρα ζητούν.
Άσε με να πεθάνω και ν’ αναστηθώ με τα φιλιά του.
Άσε με στο βλέμμα του να ζω και να ξαναγεννηθώ στο χαμόγελο που ζωγραφίζουν τα χείλη του.
Μα γιατί Θεέ μου πήρες το βράδυ μακριά μου;
Αφού για μια στιγμή το πίστεψα, τον κοίταξα στα αγαπημένα μου μάτια του και του το είπα “Δεν είναι όνειρο”.
Κι είχα δίκιο, δεν ήταν όνειρο...
