Μείνε

- Πότε θα σε βγάλω επιτέλους από τη ζωή μου; Φύγε πια... Δεν σ' αντέχω, δεν αντέχω άλλο μ' ακούς;

- Ησύχασε αγάπη μου, γνωρίζω ότι πονάς, ξέρω ότι η καρδιά σου είναι κομμάτια.

Φταίω, όχι για όσα η ζωή έφερε ανάποδα, αλλά γιατί δεν μπόρεσα να είμαι κοντά σου όταν εσύ με χρειαζόσουν. Άφησα τα χιλιόμετρα να μας χωρίσουν, όταν εσύ τα έκανες να μοιάζουν με λίγα μόλις βήματα.

Έλα κοντά μου, μην ανησυχείς πια. Έλα να πλύνουμε το πρόσωπο σου, να φύγουν οι σκιές από τα μάτια σου κι αυτό το κόκκινο κραγιόν από τα χείλη σου. Αφού το ξέρω πως δεν τα θέλεις αυτά πάνω σου, σε κουράζει αυτή η τέλεια εικόνα που πρέπει πάντα να έχεις για όλους. Κι αυτό το κόκκινο ματώνει πάνω στα αφίλητα χείλη σου, θαρρείς και το φοράς για να φωνάξεις πως πονά η ψυχή σου κι όλοι κοιτούν μόνο την ομορφιά του.

Ας ξεφορτωθούμε αυτό το λαστιχάκι που αιχμαλωτίζει τα κατάξανθα μαλλιά σου. Μ'αρέσουν πιο πολύ όταν είναι λυτά, ξεχειλίζουν από αυτά τα αρώματα όλου του κόσμου καθώς τα μυρίζω.

Κι αυτή η υποτιθέμενη τρέλα σου με τα παπούτσια... Κάθε μέρα διαφορετικό ζευγάρι, ποτέ το ίδιο! Μα εγώ θυμάμαι πως λάτρευες να περπατάς ξυπόλητη, να αισθάνεσαι τη τραχιά άσφαλτο, την καυτή άμμο το καλοκαίρι και τη δροσερή θάλασσα που τόση αδυναμία έχεις. Όπως τότε στο νησί, που χτύπησες καθώς έτρεχες γιατί καίγονταν τα πόδια σου τα γυμνά. Κοριτσάκι μου, πάντα ήσουν τόσο απρόσεκτη και πεισματάρα.

- Δεν είμαι πια κοριτσάκι κι αυτό με πονά πιο πολύ απ' όλα...

- Αυτό το λάθος έκανες πάντα, ήθελες να 'σαι πρότυπο για όλους. Δεν τολμούσες να τσαλακωθείς, λες και γεννήθηκες αψεγάδιαστη.

Φώναξε επιτέλους! Μη φοβάσαι, εγώ εδώ θα είμαι, πλάι σου.

Και πάλι έβαλες την ανωτερότητα που θες να δείχνεις πάνω από τις επιθυμίες σου. Γιατί μου ζήτησες να φύγω από τη ζωή σου; Εγώ μόνο κοντά σου θέλω να 'μαι κι εσύ το ξέρω πως μόνο εμένα θα ζητάς.

Έλα στην αγκαλιά μου... Ξέρεις πόσες νύχτες κοιμόμουν με τη σκέψη σου; Αναρωτιόμουν για το πως θα είναι το άγγιγμά σου, η μυρωδιά σου, τα χείλη σου αυτά τα πάντα βαμμένα κόκκινα. 

Κι από την άλλη είχα τις λέξεις σου να με συντροφεύουν. Διάβαζα όσα έγραφες, σε λάτρευα και σε μισούσα που με αγάπησες δίχως να είμαι κοντά σου. Αλλά πάντα είχα ανάγκη αυτές τις λέξεις σου, όσο κι αν με κομμάτιαζαν, σε έφερναν κάθε φορά για λίγο κοντά μου.

Όμως τώρα δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις να στολίσω τα λόγια μου για σένα, αλλά ρε γαμώτο σε θέλω, δική μου, όπως πάντα.

Ξέρω πως τρέμουν τα χέρια σου, το παθαίνεις κάθε φορά που στεναχωριέσαι και με κοιτάς αμίλητη. Πες μου όμως μια λέξη, μη βουλιάζεις πάλι στη σιωπή, σε παρακαλώ.

- Μείνε.

( Συνεχίζεται )