Έχω την δύναμη και χαμογελώ, όταν πονάω.
Μπορώ και είμαι χαρούμενη όταν τα σωθικά μου καίνε.
Είμαι σιωπηλή όταν όλα μέσα μου παλεύουν και ουρλιάζουν.
Δεν θα παραπονεθώ ακόμα και αν ο πόνος που έχω στην ψυχή μου, σκίζει την σάρκα μου, με την δύναμη του.
Έτσι συνήθισα εγώ, να είμαι μία ευτυχισμένη, ονειροπόλα για τους υπόλοιπους κι ένας ακροβάτης πάνω σε μία κλωστή που είναι έτοιμη να κοπεί για εμένα.
Ένας ακροβάτης, που έχει ως χρέος να γελά, για εσένα και για εκείνους, ακόμα και αν δεν ισορροπεί όπως πρέπει.
Μα κάθε φορά που πέφτει η αυλαία και τελειώνει η παράσταση, αρχίζουν τα παράπονα.
Όχι, όχι του ακροβάτη. Μόνο του ατίθασου μυαλού του, που τολμά και λέει τον πόνο του, δίχως ντροπή και έλεος.
Σ' αυτή την περίπτωση καταρρέει. Δεν του μένει αρκετός χρόνος για ακόμα μία παράσταση, στον ίδιο του τον νου, γι' αυτό τον ακούει προσεκτικά, δίχως να μιλά, μέχρι να σταματήσει.
Κι όμως πάντα επιμένει, συνεχίζει τον μονόλογο των παραπόνων του, χωρίς να σκέφτεται πως πρέπει να ηρεμίσω.
Ή μήπως έχει δίκιο;
Ίσως πρέπει να σταματήσω να δίνω τόσες παραστάσεις, ίσως πρέπει να ασχοληθώ με το σχοινί μου, που είναι έτοιμο να σπάσει, για να μπορώ να κρατώ την ισορροπία μου.
Η αλήθεια είναι πως με κούρασε αυτή η καθημερινή μου προσπάθεια να παλεύω με τη ζωή, με τους ανθρώπους, με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Θέλω ν' αρχίσω να χαμογελώ για μένα, να μπορώ να στεναχωριέμαι, με καταλαβαίνεις; Να σταματήσω να λειτουργώ με βάση τις ζωές των άλλων.
Κι έτσι απαιτώ ν' αλλάξουν τα πράγματα.
Αχ, τι λέω, πως θ' αλλάξω; Πως είναι δυνατόν να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου; Άλλωστε εγώ είμαι ένας ακροβάτης όπως σου είπα, πρέπει να δίνω συνέχεια παραστάσεις.
Και τώρα συγνώμη, το σχοινί μου με περιμένει.
Μπορώ και είμαι χαρούμενη όταν τα σωθικά μου καίνε.
Είμαι σιωπηλή όταν όλα μέσα μου παλεύουν και ουρλιάζουν.
Δεν θα παραπονεθώ ακόμα και αν ο πόνος που έχω στην ψυχή μου, σκίζει την σάρκα μου, με την δύναμη του.
Έτσι συνήθισα εγώ, να είμαι μία ευτυχισμένη, ονειροπόλα για τους υπόλοιπους κι ένας ακροβάτης πάνω σε μία κλωστή που είναι έτοιμη να κοπεί για εμένα.
Ένας ακροβάτης, που έχει ως χρέος να γελά, για εσένα και για εκείνους, ακόμα και αν δεν ισορροπεί όπως πρέπει.
Μα κάθε φορά που πέφτει η αυλαία και τελειώνει η παράσταση, αρχίζουν τα παράπονα.
Όχι, όχι του ακροβάτη. Μόνο του ατίθασου μυαλού του, που τολμά και λέει τον πόνο του, δίχως ντροπή και έλεος.
Σ' αυτή την περίπτωση καταρρέει. Δεν του μένει αρκετός χρόνος για ακόμα μία παράσταση, στον ίδιο του τον νου, γι' αυτό τον ακούει προσεκτικά, δίχως να μιλά, μέχρι να σταματήσει.
Κι όμως πάντα επιμένει, συνεχίζει τον μονόλογο των παραπόνων του, χωρίς να σκέφτεται πως πρέπει να ηρεμίσω.
Ή μήπως έχει δίκιο;
Ίσως πρέπει να σταματήσω να δίνω τόσες παραστάσεις, ίσως πρέπει να ασχοληθώ με το σχοινί μου, που είναι έτοιμο να σπάσει, για να μπορώ να κρατώ την ισορροπία μου.
Η αλήθεια είναι πως με κούρασε αυτή η καθημερινή μου προσπάθεια να παλεύω με τη ζωή, με τους ανθρώπους, με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Θέλω ν' αρχίσω να χαμογελώ για μένα, να μπορώ να στεναχωριέμαι, με καταλαβαίνεις; Να σταματήσω να λειτουργώ με βάση τις ζωές των άλλων.
Κι έτσι απαιτώ ν' αλλάξουν τα πράγματα.
Αχ, τι λέω, πως θ' αλλάξω; Πως είναι δυνατόν να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου; Άλλωστε εγώ είμαι ένας ακροβάτης όπως σου είπα, πρέπει να δίνω συνέχεια παραστάσεις.
Και τώρα συγνώμη, το σχοινί μου με περιμένει.
