Τα αγαπημένα μου τραγούδια, δεν τα μοιράστηκα ποτέ μου. Ήταν ίσως τα πιο κρυφά μυστικά μου. Αυτά που δεν ήθελα να μάθει κανείς, αυτά που πίστευα κι ακόμα πιστεύω πως γράφτηκαν για να τ' ακούω μόνον εγώ.
Αυτά τα τραγούδια λοιπόν τα χόρεψε η ψυχή μου κι όχι τα πόδια μου, τ’ άκουσε η καρδιά μου κι όχι τ’ αφτιά μου. Με ταξίδεψαν οι μελωδίες τους, γίναν οι σύντροφοι μου σε κάθε μου ταξίδι, άκουσαν τον βαριαστεναγμό μου και γίναν τα δάκρυα μου.
Ήταν οι χτύποι της καρδιάς μου, η παρηγοριά μου. Μία συντροφιά που ήξερα πως θα έχω όσο ζω, όποτε κι αν την αναζητήσω.
Με αγάπησαν και τα αγάπησα. Τι κι αν με κατέστρεψαν, ήταν ο άλλος μου εαυτός. Αυτός που ποτέ κανείς δεν επέτρεψα να βρει στα μάτια μου. Που δεν λύγισε ποτέ, όσο κι αν η ζωή με πόνεσε.
Ήταν εκείνος ο εαυτός που έκλεγε ασταμάτητα, όταν εγώ χαμογελούσα. Ήταν αυτός που έβλεπε ότι εγώ απλώς κοιτούσα έξω από το παράθυρο τα βράδια.
Ή μάλλον ήταν αυτό που εγώ ποτέ δεν μπορούσα να αποκαλύψω, διότι το θεωρούσα ντροπή, ήταν η αδυναμία μου μα και η δύναμη μου μαζί. Ο πιο τρελός συνδυασμός του μυαλού μου.
Τα τραγούδια μου, είχαν κόκκινο χρώμα. Δεν είχαν συναίσθημα, πόνος, θλίψη, χαρά, όλα γίνονταν ένα κι έπαιρναν την δική μου μορφή.
Γέμιζαν την κάμαρα πότε με ελπίδα και πότε πόνο. Εξαρτάται την διάθεση που αποκτούσα στο άκουσμα των στίχων τους.
Ομολογώ πως ήταν συχνότερη η ματαιοδοξία. Όχι όμως αναίτια, την ευτυχία μου δεν την κράτησα ποτέ κρυφή, αντιθέτως προσποιόμουν πως υπάρχει ακόμα κι όταν δεν την ένιωθα. Ενώ αντίθετα, η στεναχώρια έπρεπε να μένει πάντα κρυφή. Αυτό ήταν νόμος στη ζωή μου.
Έμαθα λοιπόν να μην πιστεύω σε αγάπες, όνειρα και παραμύθια. Πίστεψα στα τραγούδια μου, που με έκαναν να αγαπήσω, να ονειρεύομαι και να ταξιδέψω στα δικά τους παραμύθια.
Γιατί μόνο αυτά τα παραμύθια μιλούσαν αληθινά κι όχι τα δικά μου. Όχι αυτά που έπρεπε να κάνω τους άλλους να πιστέψουν. Αυτά ήταν εγώ.
Μέσα σε αυτά τα τραγούδια, έβρισκα τον άνθρωπο που έχανα συνέχεια. Έναν άνθρωπο που έκρυβα πίσω από ένα χαμόγελο, όσο κι αν πονούσε. Έναν άνθρωπο που εγκλώβισα μια ζωή σ’ ένα παραμύθι, με αξιοζήλευτη ιστορία και όμορφο τέλος. Σ’ ένα ατελείωτο ψέμα. Είχα την ατυχία όμως, να είμαι εγώ αυτός ο άνθρωπος και αλήθεια δεν ξέρω αν το μετάνιωσα.
Αυτά λοιπόν τα τραγούδια, δεν τα τραγούδησε κανείς. Αυτά τα τραγούδια δεν είχαν ανάγκη να ακουστούν, μίλησαν, δίχως να μιλούν κι ήταν η σιωπή τους πιο δυνατή από κάθε ήχο.
Αυτά τα τραγούδια λοιπόν τα χόρεψε η ψυχή μου κι όχι τα πόδια μου, τ’ άκουσε η καρδιά μου κι όχι τ’ αφτιά μου. Με ταξίδεψαν οι μελωδίες τους, γίναν οι σύντροφοι μου σε κάθε μου ταξίδι, άκουσαν τον βαριαστεναγμό μου και γίναν τα δάκρυα μου.
Ήταν οι χτύποι της καρδιάς μου, η παρηγοριά μου. Μία συντροφιά που ήξερα πως θα έχω όσο ζω, όποτε κι αν την αναζητήσω.
Με αγάπησαν και τα αγάπησα. Τι κι αν με κατέστρεψαν, ήταν ο άλλος μου εαυτός. Αυτός που ποτέ κανείς δεν επέτρεψα να βρει στα μάτια μου. Που δεν λύγισε ποτέ, όσο κι αν η ζωή με πόνεσε.
Ήταν εκείνος ο εαυτός που έκλεγε ασταμάτητα, όταν εγώ χαμογελούσα. Ήταν αυτός που έβλεπε ότι εγώ απλώς κοιτούσα έξω από το παράθυρο τα βράδια.
Ή μάλλον ήταν αυτό που εγώ ποτέ δεν μπορούσα να αποκαλύψω, διότι το θεωρούσα ντροπή, ήταν η αδυναμία μου μα και η δύναμη μου μαζί. Ο πιο τρελός συνδυασμός του μυαλού μου.
Τα τραγούδια μου, είχαν κόκκινο χρώμα. Δεν είχαν συναίσθημα, πόνος, θλίψη, χαρά, όλα γίνονταν ένα κι έπαιρναν την δική μου μορφή.
Γέμιζαν την κάμαρα πότε με ελπίδα και πότε πόνο. Εξαρτάται την διάθεση που αποκτούσα στο άκουσμα των στίχων τους.
Ομολογώ πως ήταν συχνότερη η ματαιοδοξία. Όχι όμως αναίτια, την ευτυχία μου δεν την κράτησα ποτέ κρυφή, αντιθέτως προσποιόμουν πως υπάρχει ακόμα κι όταν δεν την ένιωθα. Ενώ αντίθετα, η στεναχώρια έπρεπε να μένει πάντα κρυφή. Αυτό ήταν νόμος στη ζωή μου.
Έμαθα λοιπόν να μην πιστεύω σε αγάπες, όνειρα και παραμύθια. Πίστεψα στα τραγούδια μου, που με έκαναν να αγαπήσω, να ονειρεύομαι και να ταξιδέψω στα δικά τους παραμύθια.
Γιατί μόνο αυτά τα παραμύθια μιλούσαν αληθινά κι όχι τα δικά μου. Όχι αυτά που έπρεπε να κάνω τους άλλους να πιστέψουν. Αυτά ήταν εγώ.
Μέσα σε αυτά τα τραγούδια, έβρισκα τον άνθρωπο που έχανα συνέχεια. Έναν άνθρωπο που έκρυβα πίσω από ένα χαμόγελο, όσο κι αν πονούσε. Έναν άνθρωπο που εγκλώβισα μια ζωή σ’ ένα παραμύθι, με αξιοζήλευτη ιστορία και όμορφο τέλος. Σ’ ένα ατελείωτο ψέμα. Είχα την ατυχία όμως, να είμαι εγώ αυτός ο άνθρωπος και αλήθεια δεν ξέρω αν το μετάνιωσα.
Αυτά λοιπόν τα τραγούδια, δεν τα τραγούδησε κανείς. Αυτά τα τραγούδια δεν είχαν ανάγκη να ακουστούν, μίλησαν, δίχως να μιλούν κι ήταν η σιωπή τους πιο δυνατή από κάθε ήχο.
