Καρδιά μου

Κάθεσαι εκεί, μέσα μου, καλά κρυμμένη μα δεν τολμάς να βγεις.
Εμπρός λοιπόν, εμφανίσου. Καν' το δεν θα σε φοβηθώ απόψε.
Με πονάς τόσο που δεν θα σε λυπηθώ, ούτε και θα σε αναζητήσω.

Κι αν με ακούσει κανείς να σου μιλώ, θα με περάσει για τρελή, για ανόητη, ίσως και για απελπισμένη. Μα ούτε κι αυτό με εμποδίζει, δεν θα με κάνει να σταματήσω.

Δεν αντέχω άλλο καρδιά μου, με πόνεσες και με πονάς κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Αλήθεια εσύ δεν κουράστηκες; 

Κοίτα, κοίτα πως κατάντησες, δίνεις, μονάχα δίνεις. Μα πες μου, τόλμησες ποτέ να ζητήσεις κάτι; Έστω λίγη αγάπη, έτσι για να συνεχίσεις; Για να πιαστείς από κάπου κι εσύ, να μη βαδίζεις μόνη σου, πες μου το έκανες;

Σου απαντώ εγώ, όχι, δεν τόλμησες να το κάνεις, ήσουν πάντα δειλή. Κάθε βράδυ που τα μάτια δεν έλεγαν να κλείσουν, εσύ τα γέμιζες δάκρυα, είτε πονούσες, είτε γελούσες, είτε ερωτευόσουν, είμαι καλά έλεγες και πνιγόσουν στις δικές σου φουρτούνες.

Έμαθες να ζεις δίχως να εκφράζεσαι, μόνο κάτι λευκές σελίδες από τόσα πολλά ημερολόγια, βασάνιζες, γράφοντας αυτά που νιώθεις. Στα κρυφά και μόνη.

Δεν είναι όμως έτσι η ζωή καρδιά μου, δεν κλαίει, μονάχα σε χτυπά. Αντέχεις ή όχι εκείνη χτυπά, δεν σε ρωτά, δεν σε λυπάται μήτε και θα στεναχωρηθεί για σένα, ποτέ. 

Σιωπή, γι' ακόμα μια φορά κρύφτηκες στη σιωπή σου. Αχ άμοιρη καρδούλα μου, έμαθες να κρύβεις τα συναισθήματα σου, για να μην πληγώσεις κανέναν, μα γέμισες πληγές εμένα κι εσένα.  Κι εγώ αλήθεια τι κάνω; Σου δημιουργώ κι άλλες.

Συγνώμη καρδιά μου, συνέχισε να χτυπάς έτσι ήσυχα, δίχως να μ' ενοχλείς. Ή καλύτερα, σταμάτα...