"Το αγαπημένο μου τραγούδι! Χάρισε μου αυτόν τον χορό αγάπη μου" της είπε και άπλωσε το χέρι του.
"Μα, δεν ξέρω τα βήματα, μάτια μου" του απάντησε ανήσυχη.
"Δεν θα χορέψουμε εμείς, δεν θα έχει συγκεκριμένα βήματα ο χορός μας. Θα είναι ο folk rock χορός, της πανσελήνου. Λοιπόν;" Ρώτησε ξανά, δίχως να σταματήσει να την κοιτά στα μάτια.
Εκείνη του έδωσε το χέρι της και κατευθύνθηκαν προς την σκηνή.
"Show me slowly what I only know the limits of, dance me to the end of love, dance me to the of love. Από την μοναδική φωνή του Leonard Cohen." Της ψιθύρισε γλυκά, τα λόγια του τραγουδιού που ακουγόταν.
"Dance me to the end of the moon" Του είπε και σήκωσε τα μάτια της, για να κοιτάξει την πανσέληνο, από το γυάλινο τζάμι του μαγαζιού.
Το φεγγάρι εκείνο το βράδυ, είχε φορέσει τα καλά του κι έτσι δεν ντράπηκε να εμφανιστεί ολόκληρο. Η λάμψη του ήταν αρκετή, για να φωτίσει κάθε σημείο της πόλης.
Εκείνος σήκωσε το βλέμμα του, στον φωτεινό ουρανό, χαμογέλασε, κοίταξε ξανά την ντάμα του και συνέχισε τον χορό τους.
Τα πόδια και το κορμί του τώρα κινούνταν μηχανικά, αφού αφέθηκε στις αναμνήσεις του για λίγο.
Θυμήθηκε το πρώτο βράδυ που η αγαπημένη του, κοιμήθηκε στα χέρια του και εκείνος έμεινε να την κοιτά.
Έδειχνε τόσο όμορφη εκείνη την νύχτα, χαμογελούσε στον ύπνο της κι εκείνος αναρωτιόταν, τι να ονειρεύεται η ωραία κοιμωμένη του, καθώς την κοιτούσε με λατρεία.
Την αγαπούσε πολύ, ένιωθε όπως δεν είχε νιώσει ποτέ ξανά στη ζωή του. Ήταν ένα συναίσθημα τόσο πρωτόγνωρο για εκείνον, πολλές φορές αγάπησε, όχι όμως έτσι.
Ήξερε πως πλέον, χάρη σ' εκείνη, μπορούσε να ανασαίνει. Ήξερε πως την είχε ανάγκη, για να χαμογελάει, να αισθάνεται, για να ζει.
Από εκείνο το βράδυ, δεν σταμάτησε ποτέ να την κοιτά, όταν αποκοιμιέται στην αγκαλιά του και να της ψιθυρίζει το τραγούδι που απόψε χόρευαν.
Ένιωσε το χέρι της να του χαϊδεύει το μάγουλο και άφησε τις σκέψεις του, για ν' αφοσιωθεί στην καλή του.
Τώρα εκείνη χάθηκε στα μάτια του.
Ταξίδεψε το μυαλό της σε ένα κρύο βράδυ του Γενάρη, που τον συνάντησε ξαφνικά στον δρόμο της.
Θυμάται πως της γέλασε και το πρόσωπο του φωτίστηκε. Έμοιαζε με άγγελο, έναν μελαχρινό άγγελο, με σκούρα, πράσινα μάτια και λαμπερό χαμόγελο.
Από τότε περίμενε αυτή την στιγμή, που θα της ανήκει και θα του ανήκει. Ήθελε να μπορεί να ξεχωρίζει μόνο εκείνη, τον ήχο του μέσα στις φωνές.
Ήθελε μόνο εκείνος να αναζητά τα μάτια της, στα σκοτάδια τους, να χρειάζεται ο ένας τον άλλον.
Τα μάτια της βούρκωσαν, έκρυψε το πρόσωπο της, στο λευκό πουκάμισο του καλού της και μύρισε το άρωμα του, ένα άρωμα που πάντα ξεχώριζε και την ξετρέλενε.
"Εμείς οι δύο θ' αλλάξουμε τον κόσμο, μάτια μου" της είπε γλυκά.
"Ο κόσμος για μένα, άλλαξε όταν ερωτευτήκαμε" του απάντησε.
Της έπιασε το χέρι και βγήκαν έξω από το μαγαζί, απομακρύνθηκαν αρκετά και έφτασαν ως την θάλασσα, στην οποία καθρεφτίζονταν η πανσέληνος. Την έσφιξε στην αγκαλιά του και άρχισαν ξανά να χορεύουν.
"Dance me to the end of the moon" της υπενθύμισε τα λόγια της.
"Μα, δεν ξέρω τα βήματα, μάτια μου" του απάντησε ανήσυχη.
"Δεν θα χορέψουμε εμείς, δεν θα έχει συγκεκριμένα βήματα ο χορός μας. Θα είναι ο folk rock χορός, της πανσελήνου. Λοιπόν;" Ρώτησε ξανά, δίχως να σταματήσει να την κοιτά στα μάτια.
Εκείνη του έδωσε το χέρι της και κατευθύνθηκαν προς την σκηνή.
"Show me slowly what I only know the limits of, dance me to the end of love, dance me to the of love. Από την μοναδική φωνή του Leonard Cohen." Της ψιθύρισε γλυκά, τα λόγια του τραγουδιού που ακουγόταν.
"Dance me to the end of the moon" Του είπε και σήκωσε τα μάτια της, για να κοιτάξει την πανσέληνο, από το γυάλινο τζάμι του μαγαζιού.
Το φεγγάρι εκείνο το βράδυ, είχε φορέσει τα καλά του κι έτσι δεν ντράπηκε να εμφανιστεί ολόκληρο. Η λάμψη του ήταν αρκετή, για να φωτίσει κάθε σημείο της πόλης.
Εκείνος σήκωσε το βλέμμα του, στον φωτεινό ουρανό, χαμογέλασε, κοίταξε ξανά την ντάμα του και συνέχισε τον χορό τους.
Τα πόδια και το κορμί του τώρα κινούνταν μηχανικά, αφού αφέθηκε στις αναμνήσεις του για λίγο.
Θυμήθηκε το πρώτο βράδυ που η αγαπημένη του, κοιμήθηκε στα χέρια του και εκείνος έμεινε να την κοιτά.
Έδειχνε τόσο όμορφη εκείνη την νύχτα, χαμογελούσε στον ύπνο της κι εκείνος αναρωτιόταν, τι να ονειρεύεται η ωραία κοιμωμένη του, καθώς την κοιτούσε με λατρεία.
Την αγαπούσε πολύ, ένιωθε όπως δεν είχε νιώσει ποτέ ξανά στη ζωή του. Ήταν ένα συναίσθημα τόσο πρωτόγνωρο για εκείνον, πολλές φορές αγάπησε, όχι όμως έτσι.
Ήξερε πως πλέον, χάρη σ' εκείνη, μπορούσε να ανασαίνει. Ήξερε πως την είχε ανάγκη, για να χαμογελάει, να αισθάνεται, για να ζει.
Από εκείνο το βράδυ, δεν σταμάτησε ποτέ να την κοιτά, όταν αποκοιμιέται στην αγκαλιά του και να της ψιθυρίζει το τραγούδι που απόψε χόρευαν.
Ένιωσε το χέρι της να του χαϊδεύει το μάγουλο και άφησε τις σκέψεις του, για ν' αφοσιωθεί στην καλή του.
Τώρα εκείνη χάθηκε στα μάτια του.
Ταξίδεψε το μυαλό της σε ένα κρύο βράδυ του Γενάρη, που τον συνάντησε ξαφνικά στον δρόμο της.
Θυμάται πως της γέλασε και το πρόσωπο του φωτίστηκε. Έμοιαζε με άγγελο, έναν μελαχρινό άγγελο, με σκούρα, πράσινα μάτια και λαμπερό χαμόγελο.
Από τότε περίμενε αυτή την στιγμή, που θα της ανήκει και θα του ανήκει. Ήθελε να μπορεί να ξεχωρίζει μόνο εκείνη, τον ήχο του μέσα στις φωνές.
Ήθελε μόνο εκείνος να αναζητά τα μάτια της, στα σκοτάδια τους, να χρειάζεται ο ένας τον άλλον.
Τα μάτια της βούρκωσαν, έκρυψε το πρόσωπο της, στο λευκό πουκάμισο του καλού της και μύρισε το άρωμα του, ένα άρωμα που πάντα ξεχώριζε και την ξετρέλενε.
"Εμείς οι δύο θ' αλλάξουμε τον κόσμο, μάτια μου" της είπε γλυκά.
"Ο κόσμος για μένα, άλλαξε όταν ερωτευτήκαμε" του απάντησε.
Της έπιασε το χέρι και βγήκαν έξω από το μαγαζί, απομακρύνθηκαν αρκετά και έφτασαν ως την θάλασσα, στην οποία καθρεφτίζονταν η πανσέληνος. Την έσφιξε στην αγκαλιά του και άρχισαν ξανά να χορεύουν.
"Dance me to the end of the moon" της υπενθύμισε τα λόγια της.
